Kandhar Alangaram--The Real beauty of few verses explained by TRS

அருணகிரி திருப்புகழ் பாடியிருக்காரு! அனுபூதி பாடியிருக்காரு! இன்னும் என்னென்னமோ
பாடியிருக்காரு! ஆனால் இந்தக் கந்தர் அலங்காரத்துக்கு மட்டும் ஒரு "இனம் புரியாத"
தனித்த பெருமை உண்டு! ஏன்-ன்னு உங்களுக்குத் தெரியுமா?


* திருப்புகழ் = தலம் தலமாக முருகனைக் கண்டு, உண்டு, வளர்த்துக் கொண்டார்! பயண
மிதப்பில், சந்தமும் முந்திக் கொண்டு வந்தது!
* அனுபூதி = வளர்த்துக் கொண்ட அன்பை, நிலை நிறுத்திக் கொள்ளப் பாடு-கிறார்!
பாடு-படு-கிறார்! அனுபூதி (அவனோடு என்றும் இருத்தல்) வேண்டப்படுகிறது!
* கந்தர் அலங்காரம் = ஆனால் வேண்டியது கிடைத்ததா? அன்பு "நிலை" கொண்டதா?? பதிவை
முடிக்கும் போது சொல்கிறேன்! :)
________________________________

அதற்கு முன்.....
அலங்காரத்தில் எனக்குப் பிடித்த, சில முக்கியமான பாடல்களைத் தந்து விடுகிறேன்!
உங்களுக்கும் பிடித்து விடும்-ன்னே நினைக்கிறேன்!

பல பாடல்கள் காதல் கைகூட, திருமணம் கைகூட, பரிந்துரைக்கப்படும் பரிகாரப்
பாடல்களாம்! (முன்னம் குறிச்சியில் சென்று கல்யாணம் முயன்றவனே)
ஹா ஹா ஹா! அம்மா, எதுக்கு கந்தர் அலங்காரதுக்கு, என் கிட்ட பொருள் கேட்டாங்க-ன்னு
இப்போ புரியுதா? ஹைய்யோ! ஹைய்யோ! :)

இவை தினமுமே ஓதவல்ல பாடல்கள்! அவ்வளவு சுவை!
இறைவனுக்காக அல்ல என்றாலும் கூட, தமிழ்
இனிமைக்காக ஓதவல்ல அழகிய பாடல்கள்!
இந்த அழகுக்கெல்லாம் அங்கே பொருள் சொல்ல முடியாமற் போனது! இருப்பினும் இங்கே...

(தோளும் கடம்பும் எனக்கு முன்னே வந்து தோன்றிடினே)
நாள் என் செயும்? வினை தான் என் செயும்? எனை நாடி வந்த
கோள் என் செயும்? கொடுங் கூற்று என் செயும்? குமரேசர் இரு
தாளும் சிலம்பும் சதங்கையும் தண்டையும் சண்முகமும்
தோளும் கடம்பும் எனக்கு முன்னே வந்து தோன்றிடினே!

அஷ்டமி-நவமி, செவ்வாய்க் கிழமை, இராகு காலம்,
அடுத்தவன் வைத்த தீவினை, ஏவல்-சீவல்,
நான் கூப்பிடா விட்டாலும், எனைத் தேடிப் பிடிச்சி, "நாடி வரும்" நவ கிரகங்கள்,
இவ்வளவு பேரு கிட்டயும் மாட்டிக்காம, "இன்பமா" இருக்கணும்-ன்னு ஏகப்பட்ட
பரிகாரம்....
இறுதியாக வரும் கூற்றுவனாகிய எமன்! அவனுக்கு என்ன பரிகாரம்??? :)

* என் முருகன் எனக்கு இரு தாளைக் காட்டுகின்றான்! அதில் சிலம்பும் சலங்கையும் ஓம்
ஓம் என்று அவர்களுக்கு ஒலித்துக் காட்டுகின்றான்!
* என் முருகன் எனக்கு ஆறு முகம் காட்டுகின்றான்= முகம் பொழி கருணை!
அவர்களுக்கோ அவன் தோளைக் காட்டுகின்றான்= மல்லாண்ட திண் தோள்!

இப்படி எனக்குக் காட்டுவதெல்லாம் நான் அவனைக் கொஞ்ச!
அவர்கட்கு காட்டுவதெல்லாம் அவர்கள் அவனைக் கெஞ்ச! அஞ்ச!

உண்மை நிலவரம் இப்படி இருக்க, நான் எதற்கு நாள்-கிழமை-கிரகம்-ன்னு பயப்பட வேணும்?
அவன் தோளில் சூடிய கடம்ப மாலை! அது வெற்றி மாலை! அது எனக்கு முன்னே வந்து
தோன்றிடாதா என்ன? இரு தாளும் சிலம்பும் சதங்கையும் தண்டையும் சண்முகமும் தோளும்
கடம்பும் எனக்கு முன்னே வந்து தோன்றிடினே!
________________________________


ஆலுக்கு அணிகலம் வெண் தலை மாலை! அகிலம் உண்ட
மாலுக்கு அணிகலம் தண்ணம் துழாய்! மயில் ஏறும் ஐயன்
காலுக்கு அணிகலம் வானோர் முடியும், கடம்பும், கையில்
வேலுக்கு அணிகலம் வேலையும், சூரனும், மேருவுமே!

* ஆல மரத்தின் கீழ் அமர்ந்தவர் சிவனார்! அவர் சூடு மிக்கவர்! அவருக்கு குளிர்ச்சி
தரும் வில்வம்! அவர் சூடிய மாலையோ மண்டையோட்டு மாலை!
* உலகம் உண்ட பெருவாயா - பெருமாள்! இவன் குளிர்ச்சி மிக்கவன்! இவனுக்கு,
சாப்பிட்டால் சூடு தரும் துளசி! ஆனால் வெளியில் தண்-ணென்று குளிர்ந்து இருக்கும்
துளசி மாலை!

மயில் ஏறும் என் ஐயன் முருகனுக்கோ, பலப் பல மாலைகள்!
* காலுக்கு = வானவர் கிரீடங்களே மாலை!
* தோளுக்கு = கடம்பப் பூ மாலை!
* கையில் வேலுக்கு = கடலும், மலையும், சூரனுமே மாலைகள்! அனைத்தும் வெற்றி மாலைகள்!
வெற்றிகளே மாலையாகி விழுந்த வேல் மாலைகள்!
________________________________

மொய் தார் அணிகுழல் வள்ளியை வேட்டவன், முத்தமிழால்
வைதாரையும் ஆங்கு வாழ வைப்போன், வெய்ய வாரணம் போல்,
கை தான் இருபது உடையான் தலைப் பத்தும் கத்தரிக்க
எய்தான் மருகன், உமையாள் பயந்த இலஞ்சியமே!

வண்டுகள் மொய்க்கும் மலர் வள்ளியை அவனும் மொய்ப்பான்! :)
உமை அன்னை கொஞ்சிடும் குற்றால மலை இலஞ்சி முருகன்! இலஞ்சி என்னும் குளத்தில் உதித்த

குகன்!இலஞ்சியில் வந்த இலஞ்சியம் என்று இலஞ்சியில் அமர்ந்த பெருமாளே!

முத்தமிழால் திட்டினாலும், அச்சோ தமிழ் பேசுகிறானே என்று, ஆங்கே அப்போதே வாழ
வைப்பான்!
தாழப் பேசியவனுக்கும் வாழப் பேசுபவன் என் முருகன்!

யானை போல் மதம் கொண்ட, இருபது கை இராவணனை....பத்து தலையும் "கத்தரித்தான்" -
பேப்பரைக் கத்தரித்தால் எப்படி களேபரம் ஆகாமல், மென்மையாக, அதே சமயம் சரக் சரக்
என்று கத்தரித்து விடுமோ, அது போல் "கத்தரித்தானாம்"! - ஏன்?

வைதாரையும் வாழ வைப்பான் என்று இதற்கு முன்னடியில் சொல்லிவிட்டு, "அழித்தான்" என்றா

சொல்வது? அதான் "கத்தரித்தான்" என்கிறார்!

தையல்காரர் கத்தரிக்கும் போது பார்த்து இருக்கீங்களா? அய்யோ, காசு கொடுத்து வாங்குன

துணியை இப்படிச் சரக் சரக்-ன்னு வெட்டுறாரே-ன்னு இருக்கும்! :)
ஆனால் அப்பறம் தான் தெரியும் - கத்தரிப்பது துணியை அல்ல! உதிரிகளைத் தான் என்று!

பயனற்ற உதிரிகளைக் கத்தரித்தால் தான், பயனுள்ள ஆடை வரும்!
அது போல் "கத்தரித்த" பெருமாள்!
தையல் காரப் பெருமாள்! ஒரு தையல் காத்த பெருமாள்!
அந்தப் பெருமாளின் மருகன்! என் ஆசை முருகன்!

* வைத சூரனை வாகனம் ஆக்கி, இன்று நம்மையும் அந்த மயிலை(சூரனை) தொழ வைக்கிறான்!
* வைத இராவணனை வாயிற் காப்போன் ஆக்கி, இன்று நம்மையும் ஜய-விஜயர்களை(இராவணனை) தொழ
வைக்கிறான்!
இன்னும் ஒரு படி மேலே போய், இராவணனுக்குத் தன் சங்கு சக்கரங்களையும் கொடுத்து,
கருவறை வாயிலில், இன்று நம்மையும் அவனைத் தொழ வைக்கிறான்!

அருணகிரி பாடுவதோ: வைதாரையும் ஆங்கே "வாழ" வைப்பான்!
ஆண்டாள், நம் தோழி பாடுவதோ: சிறு பேர் அழைத்தனவும் சீறி "அருளாதே"!

இப்படி மாயோனும் சேயோனும் அருளே செய்கிறார்கள்!
"கத்தரித்து" விடுகிறார்கள்! வைதாரையும் ஆங்கே வாழ வைக்கிறார்கள்!
________________________________

இன்னும் சில கொஞ்சு மொழிப் பாடல்கள் இருக்கு...
ஆனால் அவை அத்தனைக்கும் பொருள் சொல்லாது,
பத்தி பிரித்து, பக்தி சேர்த்து, செல்கிறேன்!
பாட்டில், பத்தி பிரிச்சிட்டா, பக்தி வந்திடாதா? பொருள் வேறு சொல்லணுமா என்ன?

சேல் வாங்கு கண்ணியர் வண்ணப் பயோதரம் சேர எண்ணி
மால் வாங்கி ஏங்கி மயங்காமல், வெள்ளி மலை எனவே
கால் வாங்கி நிற்கும் களிற்றான் கிழத்தி, கழுத்தில் கட்டு
நூல் வாங்கிடாது, அன்று வேல் வாங்கி, பூங்கழல் நோக்கு நெஞ்சே!

(கழுத்தில் கட்டு நூல் - இந்திரன் மனைவிக்கு மாங்கல்ய பலமாகிய தாலி வரம் அளித்தது -

மங்கையரின் குங்குமத்தைக் காக்கும் முகம் ஒன்று!)

படிக்கின்றிலை, பழநித் திரு நாமம் படிப்பவர் தாள்
முடிக்கின்றிலை, முருகா என்கிலை, முசியாமல் இட்டு
மிடிக்கின்றிலை, பரமானந்தம் மேற் கொள விம்மி விம்மி
நடிக்கின்றிலை, நெஞ்சமே தஞ்சம் ஏது நமக்கு இனியே?

பால் என்பது மொழி, பஞ்சு என்பது பதம், பாவையர் கண்
சேல் என்பது ஆகத் திரிகின்ற நீ, செந்திலோன் திருக்கை
வேல் என்கிலை, கொற்ற மயூரம் என்கிலை, வெட்சி தண்டை
கால் என்கிலை, மனமே எங்ஙனே முத்தி காண்பதுவே?

டேய், சும்மா ரோட்டோரம் அவளைப் பார்த்துவிட்டு, அவ உடம்பைப் பால்-ன்னு சொல்லுற,
பேச்சைப் பஞ்சு-ன்னு கொஞ்சற! கண்ணு மீன் மீன்-ன்னு சீன் போடும் நீ... மனம் போன
போக்கெல்லாம் போகும் நீ...

செந்திலோன் கை வேல்-ன்னு சொல்ல வாய் வரலை,
மயில்-ன்னு சொல்ல வாய் வரலை,
கொஞ்சும் சலங்கை இரு தாள்-ன்னு சொல்ல வாய் வரலை!
ஹைய்யோ மனமே! நீ எங்ஙனே முக்தி காண்பதுவே? :))

பரவாயில்லை! இனி அவளைக் கொஞ்சறதா இருந்தாலும்...சும்மா பஞ்சு மஞ்சு-ன்னு ஓவரா
அளக்காம,
அவள் கண், செந்திலோன் கை வேல் என்று சொல்லு!
அவள் நடை, செந்திலோன் மயில் என்று சொல்லு!
அந்த வேலும் மயிலுமே உனக்குத் துணையாகும்! முக்தி காண்பாய் நீ!
________________________________


விழிக்குத் துணை திருமென் மலர்ப் பாதங்கள்! மெய்ம்மை குன்றா
மொழிக்குத் துணை முருகா எனும் நாமங்கள்! முன்பு செய்த
பழிக்குத் துணை அவன் பன்னிரு தோளும்! பயந்த தனி
வழிக்குத் துணை வடி வேலும் செங்கோடன் மயூரமுமே!

இதுக்குப் பொருள் தேவையா என்ன? ஒரே ஒரு பொருள் தான்! பயந்த தனி வழிக்கு அவன் அருளே
பொருள்! அவனே பொருள்! அவனே பொருள்!

கண்ணிலே அவன் பாதங்கள் வந்து தோன்ற, வாயிலோ முருகாஆஆஆ என்னும் நாமங்கள் வந்து
தோன்ற...
முன்பு செய்த எத்தனையோ தவறுகளுக்கும், பாவங்களுக்கும் எத்தனை எதிரிகள் திரண்டு வரப்

போகிறார்களோ?
அவர்களை எதிர்கொள்ள என்னிரு தோளா? பன்னிரு தோளா?

நான் பயந்து போய், தனி வழியில் செல்லும் வேளை வந்து விட்டது!
உற்ற துணை எல்லாம் மற்ற துணை ஆகி விட்டது!

இனி யார் தான் துணை?
சிகராத்ரி கூறு இட்ட வேல் துணை! சிகை விரித்தாடும் அந்த மயில் துணை!
பகர் ஆர்வம் ஈ என்னும் அந்தச் செந்தமிழ் மொழியால்
முருகாஆஆஆ என்னும் பேரே துணை! அவன் பேரே துணை!

பயந்த தனி வழிக்கு - முருகன் துணை என்று சொல்லாது, எதுக்கு வேலும் மயிலும்
துணை-ன்னு சொல்லணும்?
* மயில் = சூரன் = ஆயிரம் தவறுகள் செய்து இருப்பினும், இன்று அவன் காலடியில்! அதே
போல் நாம் ஆயிரம் தவறுகள் செய்திருப்பினும்...என்று மயிலைக் காட்டுகிறார் -
Negative Inspiration!
* வேல் = ஞானம் = இருட்டு வழிக்கு ஒளி பாய்ச்சி, உடன் அழைத்துச் செல்வது! வேல் நம்
மீது பட்டு, நம்மையும் அவனிடம் மயிலாய் அடைவிக்கும் - Positive Inspiration!

அதான் பயந்த தனி வழிக்கு, இரண்டு Inspiration!
பயந்த தனி வழிக்கு, வேலும் மயிலும் துணை! வடிவேலும் செங்கோடன் மயூரமுமே!

KRS in his blog Kandhar Alangaram excels in his explanation of the verses. Just great!!

why & what of Vishnu Sahasranamam

There is a word ‘Sarva praharanaayudaha’ in the end of Vishnu Sahasranamam. Do you know the story behind this word? Here it is.

After the war, Yudhishtira told Krishna that he is feeling disturbed and asked for ways and means to uphold Dharma and get peace. Krishna said “This you must ask the grand old sire lying in the bed of arrows” and they all went to Bhishma and asked. Bhishma said “Yudhishtira, the paranthaaman Krishna standing next to you is none else but Parabrahmam. He is the one playing all the leelas. I will tell you a fact.

In the first few days of war, Pandavas were having an upper hand which made Duryodana unhappy and angry. He came to me and complained. I promised him that tomorrow, I will fight such a fierce battle which will make Krishna who has promised not to take weapon, to take weapon. I showed my valour next day and Pandavas were losing which made Krishna angry. He climbed down from the chariot. There was a broken wheel of a chariot lying there and he took it in his hand and came towards me. I said “Come, my Lord, come and take me” (Bhisma is a great Bhakta of Lord Krishna). The Lord said “No my dearest Bhakta, you deserve a special occasion to part this world, wait”.

Do you know why he broke the promise and took a weapon and came towards me? It is to protect the promise of this bhaktan made to Duryodana.”

From here he starts reciting the Vishnu Sahasranamam and in the end remembers Lord Krishna coming with the wheel. He concludes with sarva praharana aayudhaha, he (the Lord Krishna) makes anything a weapon.

What a special occasion the Lord has devised for Bhishma!! Before parting this world, the Lord wanted the Sahasranamam from Bhishma’s mouth for the benefit of all in Kaliyugam. The Lord himself listened to it and Bhishma died in Lord’s presence. When a great person dies, he is given a grand farewell with full military honours. The Lord ensured it for this VVIP.

Wise Words

From the blog of Harshad JoshiThe first tones of Freedom

By staying faithful to shreya [what is right and beneficial], instead of preya [what is pleasant], we win the sweetest fruits of life, from success to happiness to enlightenment

There are some marvellous concepts in Vedanta that reduce the spiritual quest into essential principles. Among them are the twin concepts of Preya and Shreya.

What are these? Apart from the fact that they are delightfully rhymed (notice how Sanskrit specialises in related concepts that rhyme? Yogi-bhogi, tan-man, smriti-shruti, one could go on!), they are connected, for they illustrate the vital importance of fusing our desires into one single-pointed direction.

Preya stands for what is pleasant: a holiday in Goa, channa bhaturas and gulab jamuns, driving a Mercedes Benz, designer clothes and shades, a blazing love affair, etc. Shreya, unassuming and circumspect, stands for what is beneficial to us: eating healthy, maintaining an exercise regimen, staying within one’s income, maintaining fidelity in marriage, doing one’s duty. All the world will agree, especially today, that Preya is the hip swinging chick, while Shreya, let’s face it, is the dowdy one. Boring, for heavens sake.

Little wonder then that most of us beat a path to Preya’s door, while Shreya’s threshold is definitely the road less taken, indeed almost never taken.

All through our lives, we chase the objects that promise us happiness, like money, love, good times, fame, power, success, etc. But the paradox, asVedanta says, is that we never really get happiness. Why? Because we look for it in the wrong place. Outside, not inside. Preya seduces us through our senses and we gallop after all that it flourishes, horse racing, cigarette smoking, Formula One races, and what not. But no sooner do we get there than the promised happiness either dissolves or is seen to not exist.

In the Katha Upanishad, the body is likened to the chariot, the five senses to the horses, the intellect to the charioteer, the mind to the reins, and the Self to the rider inside the chariot. As long as the intellect and the mind do not do their duty by reining in and controlling the senses, the horses will run amok, charging after whatever attracts them without discrimination or restraint. And what happens? The rider never gets to the place he wants to go: peace of mind, happiness, health, even enlightenment.

Shreya, on the other hand, can seem like a dull piece of goods when first we make our acquaintance with her dull —and exacting—like a stern school marm, but as we get to know her better we will have to admit that she really has our interest at heart. You are on a diet, she will remind us, just as we are about to lift a grilled cheese sandwich to our mouth, and if we can make ourselves replace it with a vegetable sandwich instead, we will savour the sweet sense of a victory over the senses. Or we may be itching to watch TV and she will remind us of the vegetables to be peeled or the ironing to be done. Or her small still voice stalls us when we contemplate a temptation at work that requires us to bend the rules just a little in order to make a fortune.

Most of us pay obeisance to both Preya and Shreya for we are awfully torn between them. Instead of fusing all our energies into one direction, we fritter them by being pulled into two opposite directions. We long to stay slim, fit and healthy, but no sooner do we see a mutton biryani or hariyali kabab than our goal forgotten and we chomp right into them. We regret it later, but that simply adds to the problem because now we have guilt to contend with as well, which also sends us headlong into Preya.

We long for success but instead of gritting our teeth and working our heads off, we apple polish the boss and bitch about our colleagues. We vow not to gossip or bitch about others but no sooner do we catch hold of a juicy morsel, than we hasten to spread it among our buddies. Life is a long and wearisome struggle to get out of the hold of Preya and towards Shreya.

For we will never get what we want as long as we do the opposite.

The Katha Upanishad tells us that Preya and Shreya stand for the two choices that we have to make at any given time. Consciously or unconsciously, we choose either Preya or Shreya. And the two go in opposite directions.

One towards lasting happiness and fulfillment, the other towards temporary satisfaction and permanent regret. At the end of our lives, we will be able to gauge which of the two has been our guide and inspiration by examining where we stand. Are we happy, energised, buoyant and radiant? Clearly, Shreya has been our mentor. Are we tired, ill, impoverished and unfulfilled? Oh dear, we have been too enamoured of Preya.

So how do we get out of the hold of Preya and move towards Shreya?

Ramakrishna Paramahansa put it in sublimely simple words. If you want to go East, don’t go West. If you want to lose weight, don’t eat fattening food. If you want to be fit, don’t give up your exercise. If you want to finish your project, stop chatting with your colleagues and checking the mail.

If you want to get enlightened, stop chasing good times. All we have to do to obey Shreya is not to obey Preya. Refuse to betray your friends or your own values. Refuse to chase money, fame or power at the cost of values or principles. Refuse to indulge the senses.

And lo, your task is done. Preya soon wilts away into a gossamer shade, and Shreya waxes strong and beautiful. With Shreya at our side, the battle of life is eventually won, for she teaches us to put the long term over the short term, the principle over expedience, the right over the tempting.

By staying faithful to Shreya we win the sweetest and most sought after fruits of life, from success to happiness to enlightenment.

Simple words, they are effective in preventing a lot of day-to-day troubles we have most of times, including a bad-relationship, a bad office day, a bad fight…everything like that…

For those who found Preya and Shreya a wee bit simple or complex, this is for you.

All human beings are not equipped to take on changes or difficult situations in life, naturally. Out of them, many don’t adapt to those situations. The result normally is— those situations and accompanying stress overwhelm people. Since modern times stress has been identified as the single biggest contributor to depression. The mind-boggling changes in every sphere of life—culture, profession, modes of transportation and rapid lifestyle changes put pressure on men to adjust with equal speed. Stress begins to wear them out and there is a loss of resiliency against adverse situations of life. Consequently, they begin to pull away from others and give in to depression.

It is often said that people think themselves into depression. The thinking pattern of a person helps him accept or avoid a stress situation. If one shows disposition towards anxiety, worry, restlessness, anger and tension as stress responses, it can lead him to chronic emotional turbulences. We can worsen an ordinary sorrowful situation by imagining its possible intensity. We create problem situations by imagining what might go wrong, could go wrong, and how terrible it would be. Even if the depression is due to biochemical imbalances, the person doesn’t abstain from thinking negatively about it. Constant stressful situations make one develop a negative pattern of thinking, which gives in to depression at the slightest provocation in life.

At present, a whole lot of holistic therapies are applied to heal acute and chronic depression. Besides prescription drugs, healing methods such as naturopathy, energy balancing, and yogic techniques are extensively and effectively utilized all over the world. Adopting a positive lifestyle helps you develop a healthy mind-body frame to avoid depression. For those believing in medical solution, a dose of Fluxotine will do wonders.

Sound Aum from Conch or Shankh

Then Kashiraj, great warrior Shikhandi, Dhrishtadhyum, Virat, Satyaki, Drupad, Draupadi's sons, other kings and the powerful Abhimanyu blew their own conchs.

Conch or Shankh (in Hindi / Sanskrit) is known as the manifestation of the sound, Aum. Blowing of the conch is to align one self along that sound.

Conchs are blown at auspicious occasions when something nice is being attempted. So, why would someone blow the conch at the beginning of arguably the most terrible war in history?

In a way, it is also an admission that Aum - a sound which combined the Brahm (Creator), Vishnu (Maintainer), and the Shiv (Destroyer); encapsulates not just what is good, but also what is terrible and even what we consider to be ugly about this creation.

Shankham" comes from the two Sanskrit words "Shum" which means something good and the "Kham" means water. Shankham, therefore means "Holder of good water".

Story of the Conch: the demon Shankhaasura had defeated the (elevated being) devas. And then he proceeded to the bottom of the ocean.

The devas went to Lord Vishnu and appealed to Him for help. Lord Vishnu incarnated as Matsya Avataara - the "fish incarnation" and killed Shankhaasura. The Lord blew the conch-shaped bone of his ear and head after killing the demon. That created the Aum sound emanated, from which emerged the Vedas.

Now, this story may not be a "fact", but it is the "Truth".

When the "good" in us (the devas) is rendered ineffective against the "bad" in us, then we have to rise above both. The access to our higher self - that which is beyond the good, the bad and the ugly, ultimately destroys the negativity of bad and the ego of the good.

For, it must have been instructive for the devas to know that the sound of Aum ultimately was created out of the remains of a demon they wanted to kill. The sound of Creation, from which all Vedas emanated did not arise from the devas but from the remains of the demon.

When the ego of good is no more and good in us is ineffective in handling the necessities of living, and the bad has been vanquished; then from that comes the path to our liberation.

The Essence of Vedas

At the place called as Naimisharanya, the sages were learning the vedas. They wanted to know the essence of vedas. So they went to Madurai. There is a Dakshinamoorthi idol at the temple. He is called as the guru or the one who teaches and guides. He is placed facing the south. He has 4 arms.

His upper right hand holds the rudraksha mala. Rudraksha bead got created from the tears that fell from Shiva's (Rudra's) eyes. His left eye is the moon (soma), right eye is the sun (surya) and the third eye is the fire (Agni). From his left eye 12 drops flowed, from his right eye 10 drops flowed and from his third eye 8 more drops flowed. So together there was 30 drops which formed the 30 beads of the rudraksha japa mala that is held in the upper right hand of guru. Rudra + aksham (from rudra's eye).

His lower right hand shows the chin mudra. In this mudra the index finger will be touching the thumb and the other three will be separated from the index finger. The thumb is paramatma, index finger is jivatma. The other three are Jealousy, Pride and Karma. This symbolises if jivatma leaves behind the three impurities jealousy, pride and karma, it reaches the paramatma.

His upper left hand holds the amrutha kalasa that stores the nectar which grants immortality. This symbolises that the guru will grant immortality to all those who completely surrender to him.

His lower left hand holds the knowledgeable books. Those books contain the essence of vedas. The sivagnana bodham. The ultimate reality is the brahmman alone.

Just by seeing the young guru, the sages were satisfied that Shiva (Paramatma) is the essence of vedas.

முருகன் அருணகிரிக்குச் செய்த உபதேசம் என்ன?

முருகன் தந்தைக்கு உபதேசம் செய்தான்! எல்லாருக்கும் தெரியும்! ஆனா அவன் என்ன-ன்னு உபதேசம் செய்தான்? அது எல்லாருக்கும் தெரியுமா? அதே உபதேசத்தை அருணகிரிக்கும் பின்னாளில் செய்தானாம்! அருணகிரியே சொல்றாரு! முருகன் சொன்னான்-ன்னு சொல்றாரு, ஆனா என்ன சொன்னான்-ன்னு சொல்லாம கொஞ்சம் லொள்ளு பண்ணுறாரு! பார்க்கலாம் வாரீங்களா, இன்னிக்கி அலங்காரத்துல? :)

ஒளியில் விளைந்த உயர் ஞான பூதரத்து, உச்சியின் மேல்
அளியில் விளைந்தது, ஒரு ஆனந்தத் தேனை, அநாதி இல்
வெளியில் விளைந்த, வெறும் பாழை பெற்ற, வெறும் தனியை
தெளிய விளம்பிய வா முகம் ஆறுடை தேசிகனே!

(பாடியவர்: எல்.வசந்த குமார், ஓதுவா மூர்த்தி, கொடுமுடி. நன்றி: kaumaram.com)

மேலோட்டமான பொருள்:
சிவ மயமான மலையின் மீதுள்ள ஆனந்த மயமான தேன்! - அதுக்குப் பேரு சிவானந்தம்!
முதல் முடிவு என்று இல்லாது, ஆனந்த வெளியாக விளங்கும் தனிமை நிலை! சும்மா இருத்தல்! அதை, ஆறுமுக தேசிகன் எனக்குத் தெளிவாக உபதேசித்தானே! என்ன ஆச்சரியமோ?

பாட்டைக் கொஞ்சமாப் பிரிச்சி மேயலாம்! இது தத்துவங்கள் நெறைஞ்ச பாட்டு! அதுனால கொஞ்சம் லைட்டாப் பிரிச்சி மேயறேன்! :)
மீதியை முருக பக்தர்கள், பின்னூட்டத்தில் விளக்கேற்றி விளக்குவார்கள்!

ஒளியில் விளைந்த = ஒளியில் என்ன விளையும்? ஒளியில் தான் உணவுக்கே உணவு விளையுது!
ஒளிச் சேர்க்கை - Photo Synthesis கேள்விப்பட்டிருக்கீங்க தானே அறிவியல் வகுப்பில்? செடி கொடிகள் எல்லாம் ஒளியில் தான் உணவு தேடிக் கொள்கின்றன!
செடிகளை விலங்குகள் உண்கின்றன!
விலங்குகளை மனிதன் உண்கிறான்!
மனிதனை?....
மனிதனை எது உண்கிறது?
அகங்காரம் உண்கிறது! ஹா ஹா ஹா! அடியேன் சொல்வது சரியா மக்களே? :)

உயர் ஞான பூதரத்து = உயர்ந்த ஞானமாகிய மலை! ஒளியில் விளைந்த ஞான மலை!
மலை எப்படிங்க ஒளியில் போய் விளையும்? கொஞ்சம் கற்பனை பண்ணிப் பாருங்க! ஆத்ம ஒளி - அதில் எழும்பும் ஞான மலை!

உள்ளத்தில் உண்மை ஒளி உண்டாயின், வாக்கினிலே ஒளியுண்டாகும் என்றான் பாரதி!
ஆத்மாவில் சத்திய ஒளி, விளைய விளைய, ஞானம் என்னும் மலை மேலே மேலே எழும்புது!

இன்னும் ஈசியாப் புரிஞ்சக்கணுமா? எப்பவாச்சும் கொஞ்ச நாள் ஏதோ ஒரு சோகத்தில் இருந்து விட்டு, திடீர்-னு உங்களுக்கே ஒரு தெளிவு பிறந்திருக்கும் அல்லவா?
மனதில் தெளிவு-ன்னு ஒன்னு, விளைய விளைய, சிந்தனை மேலே மேலே எழும்புது!
ஆத்மாவில் சத்திய ஒளி, விளைய விளைய, ஞானம் என்னும் மலை மேலே மேலே எழும்புது!

உச்சியின் மேல் = அந்த ஞான மலையின் உச்சியில் மேல் என்ன இருக்கு?
அளியில் விளைந்தது ஒரு ஆனந்தத் தேனை = அளி-ன்னா கருணை! தமிழ் மொழியில் சொல்லும் பேரும் எப்படியெல்லாம் இருக்குன்னு பாருங்க!
கருணை இருந்தாத் தானே அளிக்க முடியும்? அதான் அளி-ன்னே கருணைக்குப் பேர் வச்சிருக்காங்க பண்டைத் தமிழ்ச் சான்றோர்!

இப்படி ஆத்ம ஒளியில், எழுந்த ஞான மலையின் மேல் என்ன இருக்கு? என்ன இருக்கணும்? ஞானமா? கர்மமா? பக்தியா? ஹிஹி....கருணை இருக்கணுமாம்!
நிறைய பேருக்கு, சாதகம் செய்யறேன் பேர்வழி-ன்னு ஆத்மா, ஞானம்-ன்னு எல்லாம் பேசிட்டு, அந்த மலையில் என்ன எழுப்பிக்கறாங்க?
ஆணவம், படோபடம், விளம்பரம், புகழ்ச்சி மாயை - இதெல்லாம் தான் ஏத்திக்கறாங்க!

எத்தனை "ஸோ கால்ட் ஸ்வாமி-ஜிக்களைப்" பார்க்கிறோம்! ஆனா கொஞ்ச நாள் தான்! பாரம் தாங்காம, கொஞ்ச நாள்-லயே மலை மீதிருந்து, அதல பாதாளத்திற்கு விழுந்துடறாங்க! அப்போது சாதாரண மக்களே, இந்த முன்னாள் சாதகர்களைக் கைத்தூக்கி விட வேண்டி இருக்கு! :)

ஆக, ஆத்ம ஒளியில் எழுந்த ஞான மலையின் மேல்...கருணை இருக்கணும்!
தான் நரகம் புகினும் பரவாயில்லை! அன்பர்களுக்கு மோட்சம் கிட்டினால் போதும் என்ற பரம கருணை! கேழில் பரங்கருணை! அருட்பெருஞ் சோதி, தனிப்பெருங் "கருணை"!
காரேய்க் கருணை இராமானுசா என்று அதான் கருணையை முன் வைத்து அவரைச் சொன்னார்கள்! பரம காருண்ய காரணத்தால் தான் யதி-ராசர், துறவிக்கெல்லாம் அரசர் என்று போற்றினார்கள்! அருட் பெரும் ஆத்ம சோதியில் தனிப் பெருங் கருணை இருக்கணும் என்று வள்ளலார் எம்புட்டு நுட்பமாச் சொல்லி இருக்காரு பாருங்க!

கருணை தான் ஞானியின், யோகியின், பக்தனின் பரம லட்சணம்!
ஆத்ம ஒளியில் எழுந்த ஞான மலையின் மேல்...கருணை இருக்கணும்!
அப்படிக் கருணை இருந்தால், தேன் விளையும்! அளியில் (கருணையில்) விளைந்தது ஒரு ஆனந்தத் தேனை என்கிறார் அருணகிரி! என்ன தேன்?

சிவானந்தம் என்னும் தேன்!
அம்பிகானந்தம் என்னும் தேன்!
முருகானந்தம் என்னும் தேன்!
மாலானந்தம் என்னும் தேன்!
அச்சுதானந்தம் என்னும் தேன்!
அத்தனையும் கிருபானந்தம் என்னும் தேன் தான்! கருணையே சிவம்! அன்பே சிவம்! காரேய்க் கருணை உடையவருக்குக் கருணையே பரமம் சிவம்!

அநாதி இல் வெளியில் விளைந்த = ஆதி=தோற்றம் x அநாதி=முடிவு! முடிவில்லாத வெட்ட வெளி = Cosmos. அம்பலவாணர் நடமிடும் வெளி! அங்கு என்ன தான் விளையும்?

வெறும் பாழை = வெற்றிடம் தான் விளையும்! அண்ட வெளியில் பாழ் என்னும் வெற்றிடம் தான் விளையும்! Vaccum! Volume of space that is empty of matter!
Quantum Theory உங்களுக்குப் படிக்கப் பிடிக்குமா? அவிங்களுக்கு இந்திய இறையியலில் அறிவியல் எப்படி எல்லாம் பின்னிப் படர்ந்து இருக்கு-ன்னு ஈசியாப் புரியும்!

பாழ் = கணிதத்தில் Zero என்பதை விட இங்கு Null என்று கொள்ளலாம்! நாதம் என்பார்கள்! நாத விந்து கலாதீ நமோ நம! ஒன்றுமில்லாத நிலை! கொஞ்சம் கவனிச்சிப் பாருங்க - அந்த "ஒன்றும்" இல்லாத நிலை என்பதில் "ஒன்று" இருக்கு அல்லவா?

Pillyar suzhi

I used to write "Pillaiyar Suzhi' (invocation to Vinayaka).before writing anything. Hindu Tamils always write this "Pillaiyar Suzhi".

Lord Ganesha is called as 'Ekadhantar'- has one tusk.. The story behind this is that Ganesha removed one of his tusks to kill a demon who had earlier obtained a boon that he could not be killed by any weapon like sword, bow and arrow etc.

There is another story which says that Ganesha removed one of his tusks and gave it to Vyasa Maharishi for using it as a pen in response to his prayer to help him to write Mahabharath. Ganesha came to be known as 'Ekadhantha' after this episode.

Lord Ganesha is the first person to invent the letters and start writing. Until then, the transactions were only in the form of sound. He translated the sound form into a written script by showing his tusk in a bent U shape manner (Pilliyarsuzhi). Henceforth before starting to write, people pray to Ganesha to show their gratitude for giving life to the sound form by translating it to a script form.